بوجىلدەكتىڭ گوي- گويى - اڭگىمە
الدا- جالدا اۋىلعا ءبىر ات ءىزىن سالىپ بارا قالعاندا، امانداسا الماي كەتسەڭ، كەلەسى جولى مىندەتتى تۇردە: - ەستىدىم. انەۋگۇنى كەلىپ كەتىپسىڭ. وسى كوكەمنىڭ قولىن اپ، سالەم بەرەيىن دەۋگە جارامادىڭ- اۋ؟ - دەپ تورساڭداپ تۇرادى. - وي، كوكە، كەشىرىڭىز، وتە اسىعىس بوپ.. .
- انە، بىزگە كەلگەندە سويتەسىڭ. ءومىرى قولىڭ دا تيمەيدى، جولىڭ دا تۇسپەيدى. كەدەي كوكە كىمگە كەرەك دەسەيشى ودان دا! ءارى قاراي اقتالىپ جاتۋدىڭ ءوزى ارتىق. ال كەيدە، ءساتى ءتۇسىپ، ارنايى قولىن الايىن دەپ بارا قالساڭ.. . اپىر- اي، قارا اسپاندى ءتوندىرىپ، جەر جاھاندى سۋعا العىزىپ بوجىلدەي جونەلەدى. «ەل ءبۇلىندى، ادام ازدى، مال ازايدى، كورشى- قولاڭ شەتىنەن كۇنشىل، ۇرى.. .» قويشى، ايتەۋىر، بارلىق پالە ءۇيىلىپ- توگىلىپ، ءبىر پاستە ءبىزدىڭ اۋىلدىڭ باسىنا كەپ تونە قالادى. «اش قۇلاقتان، تىنىش قۇلاق جاقسى» دەگەن. بۇدان كەيىن ۇندەمەي- اق قۇتىلۋعا اسىعاسىڭ. ەس بىلگەلى وسى ۇيدە ءبىر قۋانىش، ۇلكەن توي بولىپتى دەگەندى ەستىگەن ەمەسپىن. قۇداي ءوزى بوجىلدەك كوكەمە ساي ەتىپ قوسقان قاراقىز شەشەم كەلىندەرىمەن سىيىسپاعان سوڭ، بالالارى ەنشىسىن دە الماي، جان- جاققا كوشىپ كەتكەن.. . مىنە، بۇگىن دە بوجىلدەك ءبوج- ءبوج ەتىپ، قاراعاشتىڭ تۇبىنە جينالعان ءبىر توپ كىسىنىڭ ورتاسىندا قاقساپ- سارناپ وتىر.
- ءا- ءا، كەلدىڭ بە، بالا؟ - دەدى مەنىڭ ۇسىنعان قولىمدى سامارقاۋ عانا الىپ.
- ۇكىمەتتە نە جاڭالىق؟ پەنسيانى كوبەيتەمىز دەي مە؟ ..
- بىلمەيم.. .
- جاعداي وڭباي تۇر دەسەيشى.
- ەندى.. .
- ايتام عوي!..
ال سودان، باستالدى دا كەتتى. سو باياعى تاۋسىلمايتىن گوي- گوي. قاراپ وتىرىپ شارشايسىڭ. جىگەرىڭ قۇم بولادى. ءتوزىمىڭ تاۋسىلادى. ال سودان سوڭ، قولدى ءبىر- اق سىلتەيسىڭ.. . قايتىپ كەلە جاتىپ وسى كوكەمنىڭ قايسىبىر جىلى اقشا اۋىسقاندا ەكى اياعى جەرگە تيمەي، ءبىر تۇيىنشەك اقشاسىن قولتىعىنا قىسىپ الىپ، اۋىستىراتىن جەر تاپپاي، كۇندىز- ءتۇنى سابىلعانى ەسىمە ءتۇستى. سوندا جۇرت وعان كۇلىپ ەدى- اۋ! «اپىر- اي، انشەيىندە اۋزىنان «جوقتان» باسقا ءسوز شىقپايتىن بوجىلدەك باي ەكەن عوي، بىلمەي ءجۇرىپپىز!» دەسكەن. ال مەن بولسام، قازىر دە وسى كوكەمنىڭ كەدەي ەكەنىنە ءبىرتۇرلى سەنبەيمىن.
نۇرعالي وراز، «ەگەمەن قازاقستان»