بالا تاربيەسىندە اكەلەر جىبەرىپ الاتىن قاتە
«قۇلاق سال، ۇلىم. بۇل سوزدەردى سەن ۇيىقتاپ جاتقاندا ايتىپ جاتىرمىن. سەن كىشكەنتاي قولىڭدى جاستانىپ، قىرىڭنان جاتىرسىڭ، ال ساپ- سارى شاشتارىڭ تەرلەگەن ماڭدايىڭا جابىسىپ قالىپتى. مەن ءوزىم تىنىش قانا بولمەڭە جاسىرىن كىردىم. بىرنەشە مينۋت بۇرىن جۇمىس بولمەمدە گازەت وقىپ وتىرىپ، مەنى ۇلكەن وكىنىش تولقىنى تەربەدى. مەن سەنىڭ توسەگىڭە ءوز كىنامدى تولىق سەزىنىپ كەلىپ وتىرمىن.
كوڭىل- كۇيىم بولماعان كەزدە اشۋىمدى سەنەن العانىمدى ويلاپ قاتتى تەبىرەندىم. سەن مەكتەپكە بارۋ ءۇشىن كيىنە باستاعان كەزىڭدە، زاتتارىڭدى جيناي باستاعاندا، ءارقاشان، ساعان تاعار ءمىن تاپتىم. «ءوز اياق- كيىمىڭدى تازالاماپسىڭ» دەپ كىنارات ىزدەدىم. «كيىمدەرىڭنىڭ بىرەۋىن ەدەنگە تاستاپ كەتتىڭ» دەپ داۋىس كوتەرىپ، ايعايلاعانىم ەسىمنەن كەتەر ەمەس. تاڭعى استا دا ساعان تيىسەتىن نارسەلەر تاپتىم: «شايىڭدى توكتىڭ؛ تاماقتى دۇرىس شاينامادىڭ؛ ماڭدايىڭدى ستولعا قويدىڭ؛ نانعا مايدى وتە باياۋ جاقتىڭ ت. ب»
كەيىن سەن ويناۋعا بارا جاتقاندا، مەن پويىزعا اسىعىپ بارا جاتىر ەدىم. سەن بۇرىلىپ، قولىڭدى بۇلعاپ: «اكەشىم، ساۋ بولىڭىز!» دەپ ايعايلادىڭ. مەن بولسام، سوعان قاباعىمدى شىتىپ: «جاعاڭدى تۇزە» دەپ جاۋاپ بەردىم.
سونىمەن، جۇمىس كۇنىنىڭ اياعىندا ءبارى قايتا باستالدى. ۇيگە كەلە جاتىپ، جەرگە تىزەرلەپ وتىرىپ الىپ شارمەن ويناپ وتىرعانىڭدى بايقادىم. سەنىڭ شۇلىقتارىڭ جىرتىلىپ قالعان ەكەن. سەنى الدىما سالىپ الىپ ۇيگە اكەلۋ ارقىلى جولداستارىڭنىڭ الدىندا ۇياتقا قالدىردىم. شۇلىق باعالى ەدى، ەگەر سەن ونى ءوز اقشاڭا ساتىپ العانىڭدا، سەن اباي بولار ەدىڭ!
جۇمىس بولمەمدە گازەت وقىپ وتىرعاندا بولمەگە كەلگەنىڭ ەسىڭدە مە؟ گازەتتەن كوزىمدى الىپ، ماعان كەدەرگى كەلتىردىڭ دەگەندەي اشۋلى كوزبەن قاراعان كەزىمدە نە ىستەرىڭدى بىلمەي كىرە- بەرىستە تۇرىپ قالىپ ەدىڭ عوي. «ساعان نە كەرەك؟» دەپ دورەكى سۇراعان ەدىم. سەن جاۋاپ بەرمەدىڭ، جۇگىرىپ كەلىپ موينىما اسىلدىڭ دا، بەتىمنەن ءسۇيىپ- ءسۇيىپ الدىڭ. سەنىڭ قولىڭ موينىمدى ماحابباتپەن قىسىپ قۇشاقتاپ تۇر ەدى. اللا تاراپىنان جۇرەگىڭە ورنالاستىرىلعان بۇل ماحابباتتى مەنىڭ ساعان دەگەن ۇنامسىز قارىم- قاتىناسىم دا جويا الماپ ەدى. ودان كەيىن اياعىڭدى باياۋ باسىپ، بولمەدەن شىعىپ كەتتىڭ.
مىنە، وسىدان كەيىن، ۇلىم، گازەت قولىمنان ءتۇسىپ، مەنى تۇسىنىكسىز قورقىنىش سەزىمى باۋرادى. مەنىڭ ادەتتەرىم مەنى قانداي جاعدايعا تۇسىرگەن؟ كىنالاۋ، ءمىن ىزدەۋ ادەتىم سەنىڭ كىشكەنتاي بالا ەكەنىڭدى ۇمىتتىرىپ جىبەرىپتى. «سەنى جاقسى كورمەدىم» دەپ ايتا المايمىن. باستى پروبلەما سەنەن وتە كوپ نارسە كۇتۋىم جانە ءوزىمنىڭ جاسىما ساي تالاپتار قويۋۋىم ەدى.
ال، سەنىڭ بويىڭدا وتە تاماشا، كەرەمەت مىنەزدەرىڭ كوپ. كىپ-كىشكەنتاي جۇرەگىڭ مەيىرىمگە تولى. بۇنى مەن ۇيقىعا كەتەر الدىندا موينىما اسىلىپ، بەتىمنەن سۇيگەن كەزىڭدە بايقادىم.
مەن سەنىڭ توسەگىڭە قاراڭعىدا، ەشكىمگە كورىنبەي، جاسىرىن كەلدىم. الدىڭا تىزە بۇگىپ وتىرمىن. بۇل مەنىڭ ايىبىمدى جۋۋ ارەكەتىم دەسە دە بولادى. بۇنىڭ ءبارىن سەن وياۋ كەزدە ايتسام، بۇلاردى تۇسىنە المايتىنىڭدى بىلەمىن. ءبىراق، ەرتەڭنەن باستاپ مەن ناعىز اكە بولامىن! مەن سەنىمەن دوستاسىپ، بىرگە وينايمىن. سەن قايعىرعاندا بىرگە قايعىرىپ، قۋانعاندا بىرگە قۋانامىن. اۋزىمنان سەنى كىنالايتىن، ۇنامسىز ءسوز شىعاردا ءتىلىمدى تىستەسەم دە ءوزىمدى توقتاتامىن. ءارقاشان وزىمە انت بەرۋ سەكىلدى «ول ءالى كىشكەنتاي بالا عوي» دەگەن ءسوزدى ءجيى قايتالايتىن بولامىن.
مەن ساعان ۇلكەن جىگىت سەكىلدى قاراپپىن. ال، قازىر ساعان قاراسام، سەنىڭ ءالى كىشكەنتاي بالا ەكەنىڭدى بايقادىم. كەشە عانا اناڭنىڭ قۇشاعىندا ءسابي ەدىڭ عوي، مەن سەنەن كوپ نارسە تالاپ ەتكەن ەكەنمىن...
اۋدارعان ەلجاس ەرتاي ۇلى، «باقىتتى وتباسى» وتباسىلىق كەڭەس ورتالىعى
islam.kz