ورازالى دوسبوسىنوۆتىڭ اناسى وراز تۋرالى نە دەيدى؟

نۇر-سۇلتان. قازاقپارات - ورازىم ورازادا تۋىلعان جوق، اكەسىنىڭ ارعى بەتتە جوعالىپ كەتكەن ورازالى دەگەن اعاسى بار ەدى، سول تابىلىپ قالار ما ەكەن دەگەن ۇمىتپەن اكەسى قويعان ەدى. مەن «قايناعامنىڭ اتىن قالاي اتايمىن؟» دەپ، الدىڭعى بالالارعا قويدىرتپاي قويعام.

سويتسەم، ماعان ايتپاي، تۋۋ تۋرالى كۋالىگىن اكەپ، تەرەزەدەن كورسەتىپ تۇر. سودان كەيىن ورازدى ەرەكشە ەركەلەتەتىن.

بالام توعىز جاسىنان ولەڭگە بەيىم بولدى. ساباقتان كەلە سالىپ اعاسى وڭعار ەكەۋى تۇپكى ۇيگە كىرىپ كەتەدى. «ەي، مىنا ەكەۋى نە ىستەپ جاتىر؟» دەسەم، «ايتىسىپ جاتىرمىز» دەيتىن. بىردە «بەرى شىعىپ، كانە، ايتىپ بەرىڭدەرشى» دەسەم، وڭعار ۇيالشاقتاۋ بولاتىن، ول تارتىنشاقتاپ، وراز زۋىلداتىپ ايتىپ بەردى. كەشكە كەلگەن اكەسىنە: «وي، مىنا بالاڭ اقىن ەكەن»، - دەسەم، اكەسى «قويشى، قايداعى اقىن؟» دەپ سەنبەدى. «جوق، تىڭداشى» دەپ ايتقىزدىق. الدىندا تۇڭعىش بالام 23 جاسىندا قايتىس بولعان. وندا وراز شامامەن ەكىنشى سىنىپتا وقيدى، ولگەن اعاسىن جوقتاپ كادىمگىدەي ولەڭ شىعارىپتى. شال ەكەۋمىز وتىرىپ اپ جىلاعانبىز.

ءبىر كۇنى مەكتەپتەن كەلىپ، «اۋدانعا ايتىسقا بارامىن»، - دەدى. تۇستەن كەيىن قويدىڭ كەزەگى- تۇعىن. «قويشى سول ايتىسىڭدى، قويدى باق»، - دەپ ەدىم، قۇلىنىم جىلاپ جىبەردى. سوسىن «بارا عوي، سول بەس- التى قويدى مەن قاراي تۇرايىن» دەپ رۇقسات ەتتىم. ءبىراز ۋاقىت وتكەندە دالبالاڭداپ جەتىپ كەلدى. «ءاي، نە بولدى، كىممەن ايتىستىڭ؟»- دەپ سۇرادىم. سويتسەم، ماعان ءىنى بولىپ كەلەتىن مۇعالىممەن ايتىسىپتى. كەيىن بىرتىندەپ شىقتى عوي. بارلىق سايىستان قۇر قول كەلمەيتىن.

1995 - جىلى اكەسى قايتىس بولدى، ونىڭ ارتىنان ىلە- شالا التى ايدان سوڭ 25 جاستاعى تاعى ءبىر ۇلىمنان ايىرىلدىم. ۇيدەگى اۋىرتپاشىلىقتىڭ بارلىعى ورازعا ءتۇستى. جۇدىرىقتاي بوپ كورمەگەن قيىنشىلىعى جوق. «مەن مىناداي ەدىم» دەپ ءبىر ادامنىڭ الدىندا بارىپ جاعداي ايتقان ەمەس. ءوز تىرشىلىگى مەن ءوز ۇمتىلىسىنا عانا سەنەتىن. وتە باي بولماساق تا، ءىشىپ- جەمىمىز ەشكىمنەن كەم بولعان جوق. اكەسى بالالاردى جالاڭاش قويعان جوق، اكەسى تالعاردا اۋرۋاانادا جاتقاندا ءوزى ستۋدەنت، تۇنىمەن اقشا تاۋىپ، ءدارىسىن اپارىپ بەرەدى ەكەن. قۇلىنىم ونىڭ ەشقايسىسىن بىزگە بىلدىرگەن ەمەس. ون ەكى بالا تاپتىم، التىنشى بوپ وراز قايتىس بولدى. «جوعالعان اعاڭنىڭ اتىن قويىپ نەڭ بار ەدى؟» دەپ، ءىشىم ورتەنىپ بارا جاتقان سوڭ كەيدە زيرات باسىنا بارىپ اكەسىمەن ۇرسىسامىن. ەشتەڭە كورمەي كەتتى عوي، جارىعىم.. .

قايتىس بولاردان ەكى كۇن بۇرىن ۇيگە كەلدى. ول كەلسە، بارلىعى قۇدا كەلگەندەي قۇرمەتتەپ كۇتەتىن. ءبىراز وتىراتىن شىعار دەپ، «تاماق جاسايىن با، بالام؟» - دەپ ەدىم، «جوق، جاساماي- اق قويىڭىز، شاي ىشەم»، - دەدى. شاي ءىشىپ وتىرىپ اۋىلعا كەتكەن وڭعارسىندى سۇرادى. «كەلەتىن كۇنى بۇگىن عوي، كەپ قالاتىن شىعار»، - دەدىم. قالتاسىنان تەلەفونىن الىپ، بىرەۋمەن سويلەستى دە: «باقىتتىڭ اكەسىنىڭ قىرقى ەدى، وعان بارا المادىم، قىرقىنا بارىپ كورىنبەسەم ۇيات قوي، اكەسى مەنى قاتتى سىيلايتىن، اكەمدەي كورەتىنمىن»، - دەدى. «وندا ەشكىم قاسىڭدا بولماسا، مەن بىرگە بارايىن، جارىعىم»، - دەدىم. ءسويتىپ ەم، بوساعادا تۇرىپ، بەتىمە ۇزاق قاراپ تۇرىپ، «قالا بەرىڭىز، كەيىن باراسىز عوي، مەنىڭ قاسىمدا كىسىلەر بار»، - دەدى. ارتىنان شىقسام، ماشيناسىنىڭ ەسىگىن جاۋىپ الىپ، بىردەڭەسىن شۇقىلاپ جاتىر ەكەن، مەنى كورمەي قالدى. تەرەزەسىن قاعىپ ەدىم، اشتى. «جولىڭ بولسىن، جارىعىم» دەپ ەدىم، ىرجيىپ ءجۇرىپ كەتتى. «شاڭىراقتا» ءبىر ءسىڭىلىمنىڭ ۇيىنە بارىپ ەدىم، تاڭعا دەيىن ۇيىقتاي المادىم. سوسىن ۇيگە قايتىپ كەلدىم. سول كۇنى تاڭعا جاقىن بىرەۋلەر ەسىك قاقتى عوي.. .

(«قاسىم» پورتالىنان ىقشامدالىنىپ الىندى)
2015- جىل