جيەمبەت جىراۋ بورتوعاش ۇلى ولەڭدەرى
باسى ساۋدىڭ تۇگەل-ءدۇر
باسى ساۋدىڭ تۇگەل-ءدۇر
تولعان توعاي مالى-ءدۇر.
توقتاماي سوققان تولاعاي
تولاستار مەزگىل جەتكەي-ءدۇر.
كەرەگەگە ىلىنگەن
شابىلماعان سەمسەر تۇر.
جاۋدان الماي كەگىمدى،
ەسىل دە ءومىر وتكەن قۇر.
ازاپ شەكتىم ارالدا
حانعا قارسى تۇرام دەپ.
ءتۇن ۇيقىمدى بولگەنمىن،
جۇرتىمدى جونگە سالام دەپ.
باس كەسسە دە باسىلماي،
اق ءىسىمدى جاسىرماي،
اتقا مىنگەن ەر ەدىك،
قاشىردى ءبۇيتىپ ەلىمنەن
كۇيەۋدەن بەزگەن قاتىنداي.
ەڭسەگەي بويلى ەر ەسىم
ەڭسەگەي بويلى ەر ەسىم،
ەسىم، سەنى ەسىرتكەن
ەسىل دە مەنىم كەڭەسىم.
ەس بىلگەننەن، ەسىم حان،
قولىڭا بولدىم سۇيەسىن،
قولتىعىڭا بولدىم دەمەسىن.
ەرتەڭگى كۇن بولعاندا،
ەلىڭ كەڭەس قۇرعاندا،
اينالىپ اقىل تابارعا
ەسىكتەگى ەبەسىن،
سوندا، حانىم، نە دەسىن؟!
مەن جوق بولسام، ەسىم حان،
ءيت تۇرتكىنى كورەسىڭ.
جيەمبەت قايدا دەگەندە،
نە دەپ جاۋاپ بەرەسىڭ؟..
مەنىمەنەن، حانىم، ويناسپا،
مەنىڭ ەرلىگىمدى سۇراساڭ،
جولبارىس پەنەن ايۋداي.
ورلىگىمدى سۇراساڭ،
جىلقىداعى اساۋ تايىڭداي.
زورلىعىمدى سۇراساڭ،
بەكىرە مەنەن جايىنداي.
بەرىكتىگىمدى سۇراساڭ،
قاراعاي مەنەن قايىڭداي.
كورۋشى ەدىم، ەسىم حان،
حانىمدى كۇنىم، ءسىزدى ايىمداي.
سىرىم ساعان ءتۇزۋ-دى
ساداققا سالعان بۇلىڭداي.
جۇمىسكەرىڭ مەن ەدىم
ساتىپ العان قۇلىڭداي.
ءجۇرۋشى ەدىم اراڭدا
وزىڭنىڭ ءىنىڭ مەنەن ۇلىڭداي...
مەن، ولسە، قۇنسىز كەتەر دەمە سەن
كەشەگى ءوزىڭنىڭ ۇرىپ ولتىرگەن
تىلەۋبەردى قۇلىڭداي!
تىلەۋبەردى قۇلىڭ مەن ەمەس،
مۇنىڭ، حانىم، ءجون ەمەس.
مەنىڭ ەر ەكەمدى كورگەنسىڭ،
اۋەلدەن بىرگە جۇرگەنسىڭ،
دەگەنىمدى قىلعانسىڭ،
قايراتىمدى بىلگەنسىڭ.
اعبىتپا، حانىم، كۇننەن سوڭ،
ءسىزدىڭ ەستەن كەتكەنمەن،
ءبىزدىڭ ەستەن كەتكەن جوق:
قالماقتىڭ ءبورى حانى كەلگەندە،
سوقىر بۋرىل بايتالعا
سوندا ءبىر جايداق مىنگەنسىڭ...
قالماقتىڭ ءبورى حانى كەلگەندە،
قالانىڭ قاسى بۇلگەندە،
حاندار قالاعا قىلاعان،
سۇلتاندار سۋعا سىلاعان،
قاز مويىندى حانشاڭىز
قالادا تۇرىپ جىلاعان...
تال شارباققا مال ساقتاپ،
تاس قالاعا جان ساقتاپ،
تاسقان ەكەن مىنا حان!
قايرىلىپ قايىر قىلۋعا
قىلىعىڭ جوق ۇناعان.
قايراتىم قانشا قايتسا دا،
مۇنىڭا، حانىم، شىدامان!
ارقاعا قاراي كوشەرمىن،
الاشىما ۇران دەسەرمىن،
ات قۇيرىعىن كەسەرمىن،
ات ساۋىرىن بەرەرمىن،
الىستا داۋرەن سۇرەرمىن،
قاراماساڭ، حانىم، قاراما،
سەنسىز دە كۇنىمدى كورەرمىن!
ءامىرىڭ قاتتى ەسىم حان
ءامىرىڭ قاتتى ەسىم حان،
بۇلىك سالىپ، بۇيىردىڭ
باسىن بەر دەپ باتىردىڭ -
قانىن ءىشىپ قانباققا،
جانىن وتقا سالماققا.
اتادان جالعىز مەن ەمەس،
حان يە، ءىسىڭ جول ەمەس.
جولبارىستاي جولىمبەت
قۇرباندىققا قول ەمەس.
جول توسىپ، الىپ كەتىپتى
قالماقتان الماق سىيىڭدى.
قاهارىڭدى باسقالى
قالىڭ ەلىم جيىلدى.
باستاپ كەلگەن وزگە ەمەس،
جيەمبەت سىندى ءبيىڭ-دى.
مالىن سالىپ الدىنا،
ءار سالادان قۇيىلدى،
ون ەكى اتا باي ۇلى
ءبىر تاڭىرگە سىيىندى.
قول-اياعىم بۇعاۋدا
قول-اياعىم بۇعاۋدا،
تارىلدى بايتاق كەڭ جەرىم!
ارماندا بولىپ بارامىن،
قوشتاسۋعا ايال جوق،
قالقامان، شولان ەرلەرىم!
قايىرىلىپ قادام باسارعا
كۇن بولار ما مەن سورعا،
وزەن، ارال جەرلەرىم؟!.
قيادان قولدى كورسەتكەن
توبەڭە شىعار كۇن بار ما،
جوتاسى بيىك دەندەرىم؟!
قايىرىمسىز بولعان حاندارعا
تيەر مە ەكەن ءبىر كۇنى
جولبارىستاي شەڭگەلىم؟!
